ROZDZIAŁ 14.

Co do diabła!?
Wypłynąłem na powierzchnię, strząsając z twarzy i włosów wodę.
-Zwariowałaś? - Krzyknąłem z udawanym oburzeniem.
-Mówiłeś, że jestem słodka, kiedy jestem bezczelna. - Uśmiechnęła się zawadiacko, krzyżując ręce na piersi.
-No to teraz pożałujesz. - Syknąłem i ochlapałem ją jak największą ilością wody.
-Ugh... Masz przerąbane. - Warknęła, otrzepując się z wody. -Idę do ciebie. - Dodała, po czym wskoczyła do mnie do basenu.
Popłynęła na dno, a ja płynąc za nią w pewnej chwili złapałem ją w talii, pociągając do góry. Kiedy byliśmy głowami poza wodą, bez wahania wpiłem się w jej usta.
-Więcej takich przygód. - Szepnąłem, przyciskając ją do ściany basenu.
-Jakich? - Oblizała usta, oplatając mnie nogami w pasie.
-Spontanicznych. - Oznajmiłem, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie i przejechałem w wodzie dłonią po jej odkrytym brzuchu.
-Ciekawa jestem jak będzie wyglądała dalsza część tych wakacji, bo jak na razie to dopiero pierwszy tydzień, a ja już padam ze zmęczenia. - Przechyliła głowę w prawo, spoglądając na mnie z ciekawością.
-Nie wiem dokładnie, ale mogę ci zapewnić, że to będą najlepsze wakacje w życiu i nawet przez chwilę nie będziesz się nudzić. - Złożyłem na jej czole pojedynczy pocałunek, podnosząc ją za biodra do góry tak, by usiadła na brzegu basenu. -Jestem też pewien, że nie wytrzymałbym bez ciebie reszty tego lata. - Dodałem, siadając tuż obok niej.
-W sumie, to mam pomysł na spędzenie trochę czasu w ciszy i spokoju. Bez reporterów i tego całego medialnego szumu. - Odparłem, obejmując ją w pasie.
-Tak? - Uśmiechnęła się, patrząc na mnie ciekawym wzrokiem.
-Może pojechalibyśmy do mojej rodziny do Kanady? Do moich dziadków i mamy. Do mojego starego domu?
-Jus, moi rodzice nigdy się nie zgodzą...
-Chyba że ja ich przekonam. - Uśmiechnąłem się łobuzersko i nie czekając na odpowiedź Jen, podniosłem się na nogi. -Idziesz? - Wyciągnąłem rękę w jej stronę.
-Jesteś niemożliwy. - Wywróciła oczami, wstając przy mojej pomocy.
-Dzieciaki, mam dla was lody. - Spotkaliśmy uśmiechniętą mamę Jennifer, wychodzącą z tylnego wyjścia.
-Właśnie do pani szliśmy.
-Tak? Stało się coś?
-Nie, ale myślałem, żeby zabrać Jennifer do Kanady na chociaż tydzień. Przedstawiłbym ją rodzinie. Odpoczęlibyśmy.
-Kiedy chciałbyś ją zabrać? - Spytała Mellanie, szerzej otwierając oczy.
-Kiedy pani się zgodzi. - Uśmiechnąłem się, nieco mocniej ściskając dłoń Jen.
-No... Kto tam będzie? - Kobieta przygryzła nerwowo dolną wargę, uważnie mi się przyglądając.
-Moja mama, dziadek, babcia i pies. - Zaśmiałem się, próbując rozładować napięcie.
-Hm... W sumie, to chyba nie będzie problem. Są wakacje, nie mamy żadnych planów na ten czas przez tą przeprowadzkę. Więc to dobra okazja. Może trochę odetchniemy od tej marudy. - Również się zaśmiała, gładząc Jen po ramieniu.
-Dzięki mamo. - Dziewczyna przewróciła oczami, puszczając moją rękę i odchodząc w stronę drzwi do domu. -Skoro się zgodziłaś, to pójdę się spakować. - Uśmiechnęła się sztucznie i zniknęła w środku budynku.
-Niech się pani nie przejmuje. Ostatnio często ma humory. - Pocieszyłem Mellanie, która tylko cicho westchnęła.
-Taki wiek. - Wzruszyła ramionami, kładąc rękę na moim.
-Jeżeli wytrzymasz z nią dłużej niż miesiąc, to cię poświęcę. - Zaśmiała się, po czym posmutniała.
-Nawet więcej. - Odparłem, uśmiechając się szczerze.
-Jesteś dobrym chłopakiem. - Pogłaskała mnie po ramieniu, podnosząc lekko kąciki ust.
-Zaopiekuję się nią. Nie musi się pani o nic martwić. - Zapewniłem, przyglądając się kobiecie.
Staliśmy tak w ciszy kilka sekund, kiedy w ogrodzie z powrotem pojawiła się Jennifer.
-Ja jestem gotowa. - Oznajmiła szorstko, podchodząc do nas i stawiając na ziemi sporą, ciemnofioletową torbę.
-Szybko jak na ciebie. - Uśmiechnęła się Mellanie, wpatrując się w córkę.
-Kocham cię mamo i wiesz o tym, prawda? - Odparła Jen smutno, na co oboje z jej mamą otworzyliśmy szerzej oczy.
Dziewczyna nie zwracając uwagi na naszą reakcję, rzuciła się w ramiona swojej rodzicielce.
-Też cię kocham, skarbie... - Mruknęła cicho kobieta, obejmując Jennifer z całą swoją miłością.
-Okej. Jedźmy już. Może i postępujemy teraz szybko, sztucznie, spontanicznie i bez namysłu, ale jedźmy już, Justin. - Jen cmoknęła swoją mamę za rękę i pociągnęła mnie w stronę bramy.
-Pa, mamo. Ucałuj tatę ode mnie. - Rzuciła na odchodnym i udaliśmy się do auta.
*
-Muszę jeszcze wstąpić do hotelu po swoje rzeczy. - Oznajmiłem, kiedy Jen malowała sobie usta błyszczykiem przy lusterku górnym.
-Jasne. - Mruknęła, nawet na mnie nie patrząc.
-Co jest z tobą?
-A z tobą?
-To nie ja zachowuję się dzisiaj jak totalny odlot.
-Masz z czymś problem? - Warknęła stanowczo, odkładając błyszczyk na półkę.
-Nie, wszystko jest okej..
-Więc się przymknij.
-Masz PMS? - Zaśmiałem się, a Jen nieoczekiwanie poczerwieniała. -O cholera. - Ugryzłem się w język.
-Brawo, geniuszu.
-To ja chyba na poważnie się zamknę.
-Geniusz. - Zironizowała, opierając głowę o szybę.
*
-Na pewno wszystko? - Spytała Jen, kiedy dochodziliśmy do drzwi od pokoju.
-Wydaje mi się, że tak. - Odparłem, rozglądając się ostatni raz po pomieszczeniu.
-No to idziemy?
-Nie, czekaj. Jeszcze jedno. - Przyciągnąłem ją do siebie, wpijając się łapczywie jej usta.
Całowaliśmy się przez dobre kilka minut i niestety musiałem się od niej oderwać.
-Teraz już wszystko. - Uśmiechnąłem się, otwierając jej drzwi.
*
-No. To jesteśmy. - Oznajmiłem, stając przed ogrodzeniem i odkładając nasze bagaże na ziemie.
Wciągnąłem świerze powietrze, przypominając sobie zapach dzieciństwa.
Ten tydzień będzie idealny.
-Tutaj mieszkałeś jak byłeś mały? - Jen stanęła obok mnie, dokładnie przyglądając się budynkowi.
-Tak. Nie jest to jakiś specjalnie piękny dom, ale naprawdę ma klimat. - Uśmiechnąłem się, biorąc do jednej ręki nasze torby, a drugą objąłem dziewczynę i ruszyliśmy do przodu.
Kiedy próbowałem otworzyć drzwi, Jen mnie zatrzymała.
-Czekaj! - Krzyknęła szeptem, a ja obróciłem się w jej strone.
-Coś nie tak? - Spytałem, ponownie kładąc na ziemi nasze rzeczy.
-Boję się. Co jeżeli mnie nie polubią? - Skrzywiła się, patrząc na mnie zdenerwowanym wzrokiem.
-Będzie dobrze. - Pogładziłem ją po ramieniu, składając na jej policzku pojedynczy pocałunek.
-Egh. - Jęknęła, po czym pokazała mi głową, bym wszedł do środka.
-Teraz cicho. - Szepnąłem, prowadząc ją schodami na górę.
 Weszliśmy do mojego starego pokoju. Nic się w nim nie zmieniło.
-To ty? - Zachichotała Jen, łapiąc do ręki jakieś moje stare zdjęcie.
-Zostaw to! - Warknąłem, udawając grozę, ale chyba mi nie wyszło, bo dziewczyna zaczęła dalej przeglądać fotografie.
-Byłeś taki słodki. - Uśmiechnęła się figlarnie, a w jej oczach pojawiły się iskierki.
-Byłem? - Uniosłem teatralnie brwi i wydąłem usta.
-Nadal jesteś. - Podeszła do mnie i uwiesiła ręce na mojej szyi.
-Ciekaw jestem, jaka ty byłaś, jak byłaś mała. - Przyłożyłem usta do jej czoła, lekko się uśmiechając.
-Na pewno ładniejsza niż ty. - Odepchnęła mnie od siebie, przez co opadłem na łóżko.
-Oj tak się bawić nie będziemy. - Mruknąłem, podnosząc się trochę i pociągając ją na siebie.
-I co ze mną teraz zrobisz? - Przygryzła dolną wargę, uważnie mi się przyglądając.
Ta dziewczyna była najsłodszą osobą na świecie. Gdyby to było możliwe, na pewno dostałbym przez nią cukrzycy.
-Może to co zwykle robi się z niegrzecznymi dziewczynkami? - Przyjąłem poważny ton, podnosząc nas do pozycji siedzącej.
Nogi Jen były oplecione wokół mnie, a jej twarz była zaledwie kilka centymetrów od mojej.
-Dasz mi klapsa? - Zarumieniła się, ponownie przygryzając wargę.
-Nawet dwa. - Uśmiechnąłem się, składając na jej ustach krótki, aczkolwiek namiętny pocałunek.
-Nie wyobrażasz sobie, jak bardzo cię pragnę. - Wymamrotałem, błądząc dłonią po jej okrytych plecach.
-Więc mnie bierz. - Przejechała ręką po moim torsie, chowając wargi do środka.
-Wiesz, że nie mogę. - Mruknąłem jej do ucha, po czym złożyłem na nim słodki pocałunek.
-Możesz. - Szepnęła, wsuwając swoją smukłą i delikatną dłoń pod moją koszulkę.
Dotknęła lekko mojego brzucha, a po tym pojechała paznokciem do góry, na co odczuwalnie się wzdrygnąłem.
-Co ty ze mną robisz. - Zaśmiałem się cicho, obracając ją tak, że leżała, a siebie ustawiłem tuż nad nią.
-Co? - Uśmiechnęła się, tym samym ukazując swoje białe, równe zęby.
-Co tylko chcesz. - Oznajmiłem, wkładając rękę pod jej bluzkę i smyrając jej plecy.
-Przestań tak na mnie działać. - Jęknąłem, kiedy przejechała paznokciami wzdłuż gumki moich bokserek.
-Nie wiem o czym mówisz. - Wymruczała przez pocałunki.
-Co tu się... Justin!? - Usłyszałem z drzwi głos swojej mamy.
                                                                                                                  
Witam,hejka,elo,jołczi.
Przepraszam,że tak długo.
Oczekuję więcej komentarzy na tym i na drugim blogu.
Dodam jeszcze,że w następnym lub jeszcze następnym rozdziale pojawi się bohater,którego na pewno się nie spodziewaliście.;)
Wybaczcie,że wszystko się tak szybko dzieje w tym opowiadaniu,nie mam ostatnio weny.
Ano i przepraszam,że ten rozdział taki krótki i nieogarnięty,ale nie chciało mi się tego czytać.
Trzymajcie się.
Wasza Girl On Fire.
Tutaj Twitter: @jbsgirlonfire